"زن "
بزرگترین امتحان الهی برای مرد

بزرگترین ابتلا و امتحان برای هر مردی همسر کافر و ناموافق و ابله است که محبت را چاپلوسی
میداند وصداقت را وقاحت میپندارد و گذشت را بزدلی و حق حساب مینامد و وظیفه را ایثار میداند
و تعهد را خفت و خواری میفهمد و حرمت را رشوه.
این نوع انسانها را به قول قرآن گویی که دلی نیست  زیرا دل آدمی کانون شعور و ادراک است.
چنین همسری همچون خاری در چشم و استخوانی در گلو و میخچه ای در پا و غده ای در مغز و
موئی در دماغ و دریچه مسدودی در قلب است. نه میماند نه میرود نه هست و نه نیست . نه
دوست است و نه حتی دشمن.
خداوند این نوع زنانن را برای مهربانترین مردان قرار میدهد تامهرشان را به کمال برساند که همان
قهاریت عادلانه است که چنین زنانی را هم بلاخره بیدار و صاحب دل میسازد.
و لذا چنین زنانی همچو عایشه نصیب رحمةللعالمین و یا همچو جعده نصیب امام حسن ع میشود
که صورتی از رحمت جدش بود ویا نصیب حکیمانی چون سقراط و شیخ خرقانی میشود که میگفت
: هرچه از کرامت الهی دارم از صبرم بر این عفریته کسب نموده ام.
صبر بر همسر در همه حال به مثابه عمیق ترین و کاملترین امتحان خدا و قلمرو اشد تجربه و خود_
آزمائی و انسان شناسی و کسب معرفت است که نهایتا به خداشناسی می انجامد.
صبر بر همسر صبر بر نیمه پنهان خویشتن است و صبر بر حق است البته تا آنجا که موجب تباهی
ایمان وعقل و عصمت نگردد.هیچکس بر چنین صبری زیان ندیده است.و بدانیم که مقام صبر در
قاموس قرآن به مثابه کمال ایمان است(سوره عصر).و این را نیز بدانیم که خدتوند میفرماید که : از
جنس نفس هرکسی برایش همسری قرار میدهد. پس صبر بر همسر صبر و تحمل بر خویشتن
است و قلمرو اشد خودشناسی و خداشناسی.
و این را نیز بدانیم که زن را عموما دلی نیست و به همین دلیل همواره مرد است که عاشق است.
و عشق زن چیزی جز عشق به عشق مرد به خودش نیست. و فقط زنان مخلص و عارفه هستند
که صاحب دلند که تحت ولایت مردی مخلص به توبه ای نصوح رسیده اند.
و کلام  آخر اینکه زن خود به مثابه دل مرد است و لذا مرد عاشق بر دل خویشتن است که هرگاه
حقوقش را ادا نمود رستگار است و این رستگاری همانا گذشتن از دل خویش است در غایت گذشت:
دل کندن از دل خویشتن خویش ؟ اینست کمال !

از کتاب فلسفه آدم و حوا تالیف عارف واصل استاد علی اکبر خانجانی